Bij Tobi, Gerard en Beb is het me gelukt. Bij jou gaat het ook lukken, een terugblik op jou en op ons leven. Ik zal mogelijk af en toe even stil vallen. Echter dan moeten jullie maar om met de woorden van Marianne te spreken: even geduld hebben.

[

Marianne is geboren op 9 november 1957 in Eindhoven. Deze datum 9-11-57 hebben we de afgelopen 10 maanden wel heel vaak moeten noemen in het ziekenhuis. Al snel na haar geboorte verhuisde de familie in 1958 naar Wolvega. Na een paar jaar in de wijk te hebben gewoond met collega agenten van Marianne’s vader, werd er in de begin zestiger jaren verhuisd naar de Fuchsia straat. Hier heeft Marianne lang gewoond. In deze periode werd het gezin uitgebreid met drie broers, namelijk Rob, Paul en Dick.

 

Midden zeventiger jaren werd er verhuisd naar het huis aan de Stellingenweg in Oldeholtpade niet ver van Wolvega. Het eerste jaar was nog een beetje behelpen. Pa en ma Jonker moesten het nieuwe huis nog afbouwen. Tijdelijk werd er gewoond in soortement van stacaravans. Hier heeft Marianne gewoond tot 1983. Toen ging ze zelfstandig wonen in Wolvega.

In Oldeholtpade is Marianne gaan korfballen wat ze 18 jaar heeft volgehouden. Ook begeleidde ze teams als jeugdsportleidster. Zelfs toen ze naar Zoetermeer was verhuisd heeft ze daar nog een aantal jaar gekorfbald. Ook was ze een fervent skiester. Vanaf begin tachtiger jaren ging ze elk jaar met haar vriendin Gerla of met haar broers met aanhang skiën. Echter toen kwam ze mij tegen. We zijn samen  één keer op ski vakantie geweest. Maar na iets te veel  sneeuw happen hield ik het voor gezien. Gelukkig vonden we samen een nieuwe hobby namelijk reizen.

Als oudste en als meisje had Marianne het niet altijd even gemakkelijk. Haar middelbare school was geen succes. Na een paar keer te zijn blijven zitten is Marianne in 1975 gaan werken voor de Kingma Bank, een onderdeel van de ABN bank. Dit was het begin van een lange carrière van 26 jaar bij deze bank. Na 10 jaar in Wolvega te hebben gewerkt verhuisde Marianne in 1985 naar de ABN bank in Drachten. Echter hier vond Marianne dat de ontplooiingsmogelijkheden voor vrouwen achter bleven. Dus maakte ze in 1989 de stap naar het westen. Het werd Zoetermeer. Het frappante is dat ik in dezelfde periode verhuisde van Alkmaar naar Den Haag. We hebben elkaar pas twee jaar later ontmoet.

In Drachten was het  voor Marianne mogelijk om een hond te hebben. Het was een Bouvier, Stella genaamd. Haar vader was een fokker van politie honden, voornamelijk Bouviers. De naam Stella had Marianne gekozen, nadat ze medelijden had gekregen toen haar vader een Bouvier Stella had afgevoerd, omdat deze ongeschikt was als fok hond. Later in Zoetermeer en Bleiswijk hebben we altijd een Stella in huis gehad, als een mooie zwart harige liggende Bouvier pop. Het is er nooit meer van gekomen om een echte hond te kunnen hebben vanwege werk of een te klein huis.

In 1991 hebben we elkaar leren kennen. Nadat we uit waren geweest in Den Haag zocht ik haar onverwachts de week erna op tijdens een buitentoernooi van de korfbal in Zoetermeer. Ik herinner het me als de dag van vandaag hoe blij liefdevol verrast je was om me weer te zien. Die blik is er altijd gebleven en diezelfde blik zag ik ook weer toen ik je in het ziekenhuis kwam ophalen na een nacht overblijven vanwege je eerste chemo kuur.

In de zomer van dat jaar trok ik bij haar in. Mijn appartement in Den Haag werd de opslag van onze spullen, die we niet kwijt konden in haar appartement aan de S. van Havelteplein. In september van dat jaar maakten we ook meteen onze eerste reis. We gingen met een camper door Florida rijden. Kamperen met een tentje was niet de hobby van Marianne.

Vanaf het moment dat Marianne op zich zelf was gaan wonen trok ze er ook op uit tijdens haar vakanties. Met jongeren reizen is ze diverse malen naar Griekenland geweest, met collega’s uit Drachten naar Tunesië en alleen naar de Algarve in Portugal. Zelfs ma Jonker heeft ze meegekregen op een busreis naar Wenen. Nu was daar niet iedereen blij mee, Pa Jonker omdat hij zelf thuis moest koken en eigenlijk ma Jonker ook niet, omdat ze daardoor niet thuis was met de verjaardag van broer Dick. Uiteindelijk hebben 

We hebben één jaar samen in het appartement in Zoetermeer gewoond. Medio 1992 zijn we verhuisd naar een patio woning aan de Peppeldreef in Bleiswijk. Hier zijn we in 1993 getrouwd. We hebben nog het plan gehad om te gaan trouwen in Las Vegas. Echter onze praktische inslag voorkwam dit. Je moet er immers minimaal 6 maanden wonen als je weer wilt scheiden. Dat leek ons bij scheiden geen goede optie.

In Bleiswijk hebben we een mooie tijd gehad. We waren beiden druk met onze carrière. Marianne volgde allerlei interne cursussen binnen de ABN AMRO. Via kas, secretariaat, zakelijk kwam ze bij de particuliere informatie. Zeg maar de huidige “preffered  banker” persoon. Ook hebben we vele mooie reizen gemaakt in deze periode. Onze reis naar Guatemala heeft grote indruk op haar gemaakt, door het kleurrijke van de Maya afstammende bevolking. Ook viel op dat ze niets hadden en toch tevreden en heel gelukkig waren. Later hebben we dit meer gezien in Peru, Bolivia en Ecuador. In het uitgestrekte Australië viel de vriendelijke bevolking haar erg op. Maar ook zijn we naar de ABC eilanden, Aruba, Curaçao en Bonaire gegaan. Een verlangen naar Curaçao was er toen nog niet.

Tijdens ons vele reizen werd het gaan eten in een Hard Rock Café ook een soort collectors item. Inmiddels hebben we wereld wijd 39 cafés bezocht. Begin 2000 zijn we verhuisd naar ons patio appartement in Zoetermeer. Het begrip “patio appartement” in een brochure triggerde ons. Van het één kwam het ander en we hebben nummer 36 gekocht. Het wonen midden in de stad met alle voorzieningen bij de hand, een eigen parkeergarage en een mooi uitzicht op de stadstuin heeft er toe geleid dat we hier 19 jaar samen hebben gewoond. Het is een appartement geworden vol met herinneringen en souvenirs van onze vele reizen.

Ook in de Zoetermeer periode zijn we blijven reizen naar zeer mooie landen, zoals regenwouden in Brazilië en Suriname. In Nieuw Zeeland hebben we de ruige natuur gezien. Maar ook was een mooie ervaring de eerlijke naïeve mensen van Noord Vietnam en Myanmar of de ruige vlakten van Patagonië in  Argentinië en het Andes gebergte van Chili. Op de Galapagos eilanden hebben we een soort oerbeest gezien in de vorm van zee leguanen, die daar alleen voorkomen. De safari’s door Tanzania, Kenia en Oeganda waren soms wat beangstigend wanneer het dak open ging tussen een groep wilde leeuwen. Van alle steden heb je Londen het mooist gevonden vanwege de typische Engelse sferen. Van alle musea die we hebben bezocht vond je de cat walk mode show van Jan Taminiau het indrukwekkendst. Toch bleef ook Curaçao trekken waar we met de hele Habraken familie in 2008 zijn geweest.

Het waren reizen met vele hoogtepunten, zoals op de 5300 m hoge berg in Bolivia of het 828 m hoge gebouw in Dubai. Het waren soms zeer intensieve en vermoeiende reizen. Maar we hebben veel gezien en menig gids zal jou herinneren, vanwege de kritische vragen, die je stelde als het ging om onderwijs voor meisjes of de ontplooiingsmogelijkheden voor vrouwen. Sommige mannelijke gidsen, die we hebben gehad, wisten zich hier geen raad mee.

Ook werd je bijna een waterrat. Je deed altijd mee met het snorkelen. Al was het snorkelen met de wilde dolfijnen in de Azoren en Nieuw Zeeland bij water temperaturen van 5 °C wel erg koud. Toen de ABN AMRO bank het in 2002 nodig vond om te gaan reorganiseren ben je verder gaan kijken. Je bent gaan werken op de financiële administraties van een boekenwinkel keten, een installateur en een kinderdagverblijf. Onder tussen ben je ook verder gegaan met het volgen van opleidingen, zoals die van SPD boekhouden. Je kon niet stil zitten.

Zelfs toen je werd ontslagen in de crisis tijd ging je helemaal op in een opleiding tot coupeuse. Niet helemaal verwonderlijk, want je maakte altijd al je eigen kleding. Tijdens onze reizen was je altijd op zoek naar stofjes, het liefst kleurrijke zijden stofjes.  Alle deel examens werden glansrijk gehaald. Alleen het laatste examen heb je niet meer kunnen doen vanwege je ziekte. Ook was je als ZZP-er begonnen en had je een mooie website laten maken voor je bedrijfje  de “Vergulde Schaar”. Tussen de drukke bezigheden door was je ook nog aan het kantklossen. 

In 2017 sloeg de vlam in de pan. Op onze vakantie naar Curaçao raakten we verknocht aan dit eiland. We hebben er dan ook ons appartement gekocht op het complex van Club Seru Coral. In datzelfde jaar zijn voor een tweede keer naar Curaçao gegaan. Dit keer om ons nieuwe appartement in te richten en er van te genieten. Met de oker gele muren, de turquoise balken en de kleurrijke vrolijke stoffering hebben we een “happy Island” gevoel gecreëerd. Helaas is je laatste wens niet uitgekomen om er nog één keer heen te kunnen gaan.

Want begin november, net toen je 60 was geworden, kregen we het slechte bericht dat je longkanker had. Ondanks je moed, je optimisme en je vechtlust kregen we de ene na de andere teleurstelling te verwerken. Het vechten ging later over in het accepteren van het noodlot. Het moeten opgeven van je zelfstandigheid aan de thuiszorg en aan mij heeft veel moeite gekost. Maar het kon helaas niet anders. Gelukkig had je hierdoor meer energie om met mij er nog op uit te trekken met de rolstoel, elke dag weer. Hierdoor hebben we toch nog hele mooie momenten gehad. Zelfs ons 25 jarig huwelijk hebben we samen nog gevierd. We hebben beiden de laatste 4 maanden intens beleefd. Hiervoor willen we ook Willem, Ron en alle Halmos collega’s bedanken die dit mogelijk maakten. Door je nuchtere karakter hebben we ook veel praktische zaken kunnen regelen en kreeg ik een spoedcursus koken, tuinieren, huishouden en het doen van de financiële administratie. Het grootste compliment kreeg ik toen je me een goede huisvrouw noemde.

Marianne we hebben een goed leven samen gehad.
Ayo mi dushi.